ساز تار از جمله قدیمی ترین سازهای اصیل ایرانی می باشد. قدمت واقعی این ساز به درستی مشخص نیست اما در بسیاری از نقاشی های قدیمی این ساز را می توان دید. هر چند که از ساز تار با شکل امروزی در ایران باستان هیچ سندی در دست نیست اما بسیاری از موسیقی شناسان معتقدند که شکل امروزی این ساز برگرفته از شکل رباب است.
این ساز از دوره قاجار به یکی از مهمترین سازهای ایرانی تبدیل شد و تقریبا ردیف موسیقی دستگاهی ایرانی با این ساز شکل گرفت. این ساز به غیر از ایران در مناطق دیگری از خاورمیانه، آذربایجان، ارمنستان و گرجستان نیز دیده میشود.
اجزاء کلی ساز عبارتند از دو قسمت کلی: کاسه و دسته.
روی کاسه و دسته اجزایی چون پوست، خرک، سیم گیر، سر پنجه، گوشی، شیطانک، پرده و شش سیم قرار دارد. کاسه معمولا از جنس چوب یا شاه توت می باشد. روی کاسه تار را با پوستی نازک می پوشانند. روی پوست خرکی از جنس شاخ قرار میدهند که سیم ها از روی خرک عبور داده میشوند. در انتهای کاسه سیم گیری از جنس استخوان یا شاخ قرار میگیرد که سیمها در قسمت کاسه در سیم گیر ثابت می شوند.
دسته بطور معمول از جنس چوب گردو ساخته می شود. قسمت ابتدایی دسته، جعبه سر پنجه قرار دارد که تعداد شش گوشی داخل جعبه سرپنجه قرار میگیرد و سیمها در قسمت دسته به گوشیها متصل شده و ساز را کوک میکنند. در قسمت اتصال سرپنجه به دسته شیطانکی از جنس استخوان یا شاخ قرار می گیرد و سیم ها از روی آن عبور کرده و به گوشی ها متصل میشوند بر روی دسته تعداد بیست و پنج تا بیست و هشت پرده از جنس روده گوسفند بسته می شود.
