ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭼﯿﺮﻩ ﺩﺳﺖ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺁﻫﻨﮓﺳﺎﺯ ﺷﻬﯿﺮ، ﺩﺭ ﺳﻔﺮﺵ ﺑﻪ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﺷﺪﻩ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ «ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ » ﻋﯿﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩ ﻭ ﻗﻄﻌﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﻮ ﻧﻮﺍﺧﺖ.ﺍﻓﺸﯿﻦ ﻓﺘﺎﺣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻋﮑﺎﺳﯽ، ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ : «ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺯ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﻋﯿﺎﺩﺕ ﮐﻨﻨﺪ، ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﻫﯿﭻ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺣﻮﺯﻩ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۴۰ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻋﯿﺎﺩﺕ ﻭ ﺩﻟﺠﻮﯾﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﻓﯿﺾﺍﻟﻠﻪ ﭘﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﯾﺎﺭﯼ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺭﺍ ﺗﻬﯿﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﭘﺨﺶ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﺮﺍﻥﺳﻨﮓ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻧﻈﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻭﺍﯼ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ .
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﮑﺚ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎﺳﻒ ﻭ ﺗﺎﺛﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩﺍﯼ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻤﺮ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭﺝ ﻭ ﭘﺨﺘﮕﯽ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩ. ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﺎ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻧﺎﺏ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮐﻢﻧﻈﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﯽﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ .
ﺁﺭﯼ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۲۲ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﻋﺼﺒﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻫﻨﺮ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ».
ﻓﺘﺎﺣﯽ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ: «ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﯿﺰﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺗﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺘﺎﻧﻪ ﻭﻟﯿﺪﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻌﻔﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻐﺮﻧﺞ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺯﺩﺍﻧﻪ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺱ ﻋﺒﺮﺗﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﻮﯾﻢ . ﺍﯼﮐﺎﺵ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻫﻢ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﻣﺮﮒ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﻧﺸﻮﯾﻢ. »
درود بیکران بر استاد صابونی که در سایت وزین ساز ما این خبر درج شد و دستان پرمهر و سخاوت استاد حسین علیزده را از با جان و دل می بوسم که این چنین رفتار کردند.
ارادتمند بزرگ مردانی چون شما هستم.